Tak niedawno pisałam o moich sześćdziesiątych urodzinach a tu przyszły następne. Jak szybko minął mi ten rok. W taki dzień przychodzą różne myśli. Wspominam co się wydarzyło, kto pojawił się na świecie, a kto odszedł na zawsze. Taki swoisty rachunek sumienia. Chyba tak zaczynamy mieć po sześćdziesiątce, a może tak mi się wydaje.
Generalnie rok był super. Zaczęłam pisać bloga. Wiem, powinnam publikować coś chociaż raz na tydzień. Ale łatwo powiedzieć, gorzej z realizacją. Wbrew pozorom życie emerytki to nie je bajka. Różnych zajęć mam co nie miara. Najlepiej pisze mi się wieczorem, ale często nie mam na to już siły. Obiecuję że się poprawię, bo pomysłów mi nie brakuje.
W rodzinie urodziło się kilkoro brzdąców, następne w drodze. Nie nie, nie u moich dzieci. One narazie pasują. Ale cieszę się jak ze swoich.
Mam nowego pieska. Leśna znajducha. Niedobra jak pies. Ciągle jej grożę że ją z powrotem wywiozę do lasu ale nic sobie z tego nie robi i dalej rozrabia. Ma szczęście, że wnuki ją uwielbiają. Inaczej buda i metr łańcucha, a tak śpi z nami w łóżku. Dramat.
Dzisiaj pojechaliśmy na 6 urodziny Kubusia. Do sali zabaw, bo tak sobie zamarzył. I chyba trochę skradłam mu uroczystość. Bo oczywiście sto lat odśpiewali wszyscy najpierw babci Joli. I kwiaty, i prezenty. I taki piękny tort od wnuków.
No i jak tu ich nie kochać. Wszystkich. Małych i dużych.
Reasumując jest dobrze, nie ma co narzekać bo to nie w mojej naturze. Cieszę się ze wszystkiego co mam. Ze wspaniałej rodziny. Ze zdrowia, które póki co specjalnie nie szwankuje. Ze znajomych i przyjaciół, którzy chcą się ze mną spotykać. Czy to nie wystarczy żeby czuć się szczęśliwym? A jak słyszysz od ośmioletniej wnuczki propozycję, że odda ci całą kasę żebyś tylko zgodziła się żeby ona zamieszkała z tobą to po prostu odpadasz.
Wasza szczęśliwa sześćdziesięciojednolatka Jola
Zostaw komentarz