Sernik, makowiec, keks, ciasto drożdżowe. Nie wyobrażam sobie bez skórki pomarańczowej. Nadaje każdemu ciastu niepowtarzalny aromat i smak. W sklepach spotykacie kandyzowaną, ale to nie to samo. Poza tym nie mam tak na prawdę zaufania do tego typu wyrobów. Wydaje mi się, że tam chemii co nie miara. Zrobienie własnej to żadna filozofia. Wystarczą pomarańcze, cukier i woda. I trochę chęci.
Umyjcie porządnie 5-6 pomarańczy i cienko obierzcie. Ja robię to obieraczką do warzyw. Najlepiej. Nie powinno być za dużo tego białego. Pokrójcie w cienkie paseczki. Z obranych owoców wyciśnijcie sok. Trochę dajcie dzieciom, a do reszty wlejcie odrobinę alkoholu i pijcie małymi łyczkami. Będzie się Wam lepiej stało przy kuchni.
Zagotujcie pół szklanki wody i 1 szklankę cukru. Powstanie, jak to mówiła babcia Marysia Szumska, ulep. Wrzućcie pokrojoną skórkę i gotujcie na małym ogniu około 15-20 minut. 
Powinna być szklista. Gorącą przełóżcie do słoiczków, mocno zakręćcie i do góry nogami. Niech pokrywki się zassą. Będzie pewne, że dłużej się przechowają. Gdy wystygną wstawcie do lodówki albo do zimnej spiżarni, jeśli takową posiadacie.
Skórka pomarańczowa to obowiązkowa „bakalia” w moim domu. Za każdym razem, kiedy piekę ciasto Misio stoi mi nad głową i dziamie więcej skórki, więcej skórki. No i co ja biedna sierota mam robić. Dodaję więcej skórki. Prosi to ma.
Zostaw komentarz